Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Τι μου προτείνεις να διαβάσω;

Σχεδόν κάθε σφος έχει βρεθεί μια φορά τουλάχιστον αντιμέτωπος με αυτό το ερώτημα, ακόμα κι αν το θέτει ο ίδιος στον εαυτό του, για να διαβάσει κάτι, ή για να πάρει δώρο σε ένα φίλο του, έναν άλλο σφο, ή κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο. Και δεν είναι πάντα εύκολο να απαντήσει κανείς, για μια σειρά λόγους.

Καταρχάς γιατί η εύκολη λύση ήταν το μπεστ σέλερ του μπογιό, με το υπονοούμενο του τίτλου για τον αποδέκτη του δώρου: είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε {πότε θα το καταλάβεις επιτέλους;}. Από την έκδοσή του όμως έχουν μεσολαβήσει αρκετά γεγονότα –με πιο σημαντικά την κινηματική άμπωτη και το παράλληλο άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα- ενώ μετά τον πρόσφατο προσυνεδριακό, κάποιοι σύντροφοι έπαψαν να το προτείνουν στον κύκλο τους ως ανάγνωσμα.

Η βασικότερη δυσκολία βέβαια είναι να μπεις στο μυαλό του άλλου και να μαντέψεις τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του, το επίπεδο και τη φάση που βρίσκεται, για να μην του δώσεις κάτι πολύ βαρύ ή εντελώς παιδιάστικο και του φανεί (και στις δυο περιπτώσεις) βαρετό. Να προτείνεις κάτι που θα του κεντρίσει το ενδιαφέρον και δε θα καταλήξει στο ράφι, διακοσμητικό για τη βιβλιοθήκη του. (Μπορείς βέβαια να αναλάβεις να ασκήσεις εργατικό έλεγχο πάνω στο φίλο σου και να τον βάλεις να λογοδοτεί σε καθημερινή βάση, πόσες σελίδες διάβασε και πώς του φάνηκαν. Αλλά το πλέον πιθανό είναι να τον πρήξεις και να σιχτιρίσει μια ώρα αρχύτερα, εσένα και τον εργατικό έλεγχο εν γένει. Με άλλα λόγια είναι ο πιο σίγουρος τρόπος μια και καλή για να παρατήσει το βιβλίο).

Όλα αυτά ξεκινάν βασικά από το ότι δεν μπορούμε να πάρουμε την προσωπική μας εμπειρία και να τη γενικεύουμε, ούτε καν για τον ίδιο μας τον εαυτό πολλές φορές, γιατί κάθε συνάντηση με ένα βιβλίο είναι ένα μοναδικό ταξίδι που δεν καταλήγει πάντα στον ίδιο προορισμό και δεν αποκομίζουν όλοι τις ίδιες εντυπώσεις –ή τέλος πάντων έχουν κάτι διαφορετικό στο μυαλό τους για το τι (μπορεί να) είναι η ιθάκη. Και γιατί μπορεί επίσης να επισκεφτείς τα αγαπημένη μέρη της παιδικής σου ηλικίας και της πρώιμης διαμόρφωσής σου ως προσωπικότητα και να δεις πως είναι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι τα θυμόσουν, αν όχι εντελώς αλλαγμένα –αν και αυτός που αλλάζει κατά βάση είσαι εσύ, όχι τα πρώτα σου βιβλία. Είναι λίγο δύσκολο εξάλλου να αλλάξουν θεαματικά από έκδοση σε έκδοση.

Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν κρίνεται η αφαιρετική μας ικανότητα να ξεφεύγουμε από το δικό μας πρίσμα και τις εμπειρίες μας, για να μπούμε στη θέση του άλλου, έχοντας παράλληλα κατά νου να καταλήξει η αφαίρεση σε συγκεκριμένες προτάσεις και να μη μείνει στα σύννεφα, χάνοντας κάπου το δρόμο κατά την ανάβαση από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο.

Η αφορμή για αυτή την ανάρτηση είναι ότι η κε του μπλοκ ξαναβρέθηκε αντιμέτωπη μετά από καιρό με το συγκεκριμένο (και αφηρημένο μαζί) ερώτημα που την έπιασε εξαπίνης. Σκέφτηκε λοιπόν να φτιάξει πρόχειρα ένα μικρό κατάλογο, για να τον εμπλουτίσουν και οι σφοι αναγνώστες με τις δικές τους προτάσεις. Η γενική κατηγορία είναι η ιστορία και θα την περιορίσουμε χωροχρονικά στην ελλάδα και το σύντομο εικοστό αιώνα. Με άλλα λόγια το θέμα μας είναι η ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού (ή κι ευρύτερα του λαϊκού) κινήματος.

Μια επιπλέον δυσκολία είναι να επιλέξουμε τον  κατάλληλο τύπο αναγνώσματος, καθώς περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός. Άλλοι λατρεύουν τις λεπτομερείς περιγραφές πχ από το πεδίο των μαχών σα να τις ζουν από πρώτο χέρι. Άλλοι αναζητούν ιστορικές μελέτες με περισσότερο πολιτικές αναλύσεις και ερμηνείες για τα γεγονότα και τις αιτίες τους. Ενώ κάποιοι τρίτοι προτιμούν τις λογοτεχνικές προσεγγίσεις στο κλίμα της δοσμένης εποχής και των πρωταγωνιστών ή των ηρώων, που καθόρισαν τα γεγονότα της. Γι’ αυτό φρόντισα η προτεινόμενη λίστα να συμπεριλάβει προτάσεις για όλα τα γούστα και τις κατηγορίες.

Αν κάποιος θέλει να πιάσει την αρχή του κι-νήματος, απ’ τα τέλη κιόλας του 19ου αιώνα, ο καλύτερος οδηγός για να τη βρει είναι η μελέτη ενός από τους πρώτους γραμματείς του κόμματος, του γιάννη κορδάτου για την ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος {που ήταν συνυφασμένο απ’ τα πρώτα του βήματα με την πορεία του κουκουέ, όπως δείχνει κι η σχεδόν ταυτόχρονη ίδρυση του κόμματος με τη γσεε} για να αφεθεί στη μαγεία του απολαυστικά «χυδαίου» υλισμού του συγγραφέα, που ήταν πολυγραφότατος και μας άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη –ως ένα βαθμό αξεπέραστη ακόμα και στις μέρες μας.

Μια εξίσου απολαυστική και χυδαία υλιστική σκοπιά στη νεοελληνική ιστορία έχει και ο ραφαηλίδης, στην κλασική (κωμικοτραγική) ιστορία του νεοελληνικού κράτους, που φτάνει ως τη μεταπολίτευση κι είναι ίσως το καλύτερο πρώτο ανάγνωσμα για κάθε αρχάριο. Αρκεί να μη μείνει σε αυτό μονάχα, καθώς η χοντροκομμένη οπτική του ραφαηλίδη για τα δάνεια, τα χρέη και τον ‘αγώνα για τη μάσα’ ή το διεθνή οικονομικό έλεγχο που επιβλήθηκε στην ελλάδα μετά την πτώχευση και τον πόλεμο με τους τούρκους, μπορεί να θυμίσει σε κάποια σημεία τον πάγκαλο για το μνημόνιο και το περίφημο ‘όλοι μαζί τα φάγαμε’.

Η πιο εμβληματική περίοδος στην ιστορία του κινήματος είναι βέβαια η ηρωική δεκαετία του 40’. Το ‘όχι’ του ελληνικού λαού (ενάντια και στη μεταξική ηγεσία, που σκόπευε να ρίξει απλώς μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων), το έπος της εθνικής αντίστασης και ο απαράμιλλος αγώνας του δημοκρατικού στρατού. Τα διαχωρίζουμε για μεθοδολογικούς λόγους –αν και συνδέονται άρρηκτα και συμπλέκονται πολλές φορές και στην εξιστόρηση των γεγονότων- για να εξετάσουμε το καθένα αυτόνομα.

Η καλύτερη ιστορία της αντίστασης που έχω υπ’ όψιν είναι η τετράτομη «νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε» του θανάση χατζή, γραμματέα του εαμ από το 1941 ως το 1944 (πήρε τη σκυτάλη από τον αποστόλου, για να την παραδώσει αργότερα στον παρτσαλίδη). Μεθοδική και ντοκουμενταρισμένη μελέτη, με νηφάλια τεκμηρίωση και συμπεράσματα, που μένει μακριά από φτηνούς εντυπωσιασμούς –κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό.
Πολύ αξιόλογη και με πάρα πολλά στοιχεία είναι η δίτομη «μεγάλη πενταεατία» του πέτρου ρούσου, καθώς και το βιβλίο για την ‘αδούλωτη αθήνα και το μεγάλο δεκέμβρη’ του βασίλη μπαρτζώτα, που ήταν ο τότε γραμματέας της κοα.

Υπάρχουν επίσης πολλά χρονικά της αντίστασης και του αγώνα του δσε κατά νομούς και περιοχές, όπως «ο ελας της αθήνας» του ορέστη μακρή (απλή συνωνυμία μάλλον με τον παλιό ηθοποιό), που έχει ζωντανή, καθηλωτική γραφή και διαβάζεται μονορούφι. Σε αυτό βασίστηκε ως ένα βαθμό και η μελέτη για τη δράση του ελας και της οπλα στην αθήνα με τίτλο «το τιμωρό χέρι του λαού», από τον ιάσονα χανδρινό, ένα μέλος της νέας γενιάς ιστορικών (δεν έχει κλείσει καν τα τριάντα!) που εάν δεν κάνω λάθος βρίσκεται πολιτικά κοντά στο κόμμα.

Από τις πολυάριθμες προσωπικές μαρτυρίες μαχητών του ελας κι αγωνιστών της εποχής, ξεχωρίζω για υποκειμενικούς λόγους τα δύο πρώτα βιβλία του φοίβου τσέκερη –του τελευταίου επιζώντα της μάχης του φοιτητικού λόχου μπάιρον στο πολυτεχνείο- για τη δράση των σπουδαστών στα χρόνια της κατοχής και για την προσωπική του περιπέτεια στο διάστημα που ακολούθησε το δεκέμβρη και την υπογραφή της βάρκιζας. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα βιβλία δύο πετρουλαίων, του αντώνη πέτρουλα –που πέθανε πλήρης ημερών λίγο πριν από την έκδοση των γραπτών του- και της αδελφής του δήμητρας, που όταν ήταν μικρό κοριτσάκι είδε την οικογένειά της να εκτελείται μπροστά της με συνοπτικές διαδικασίες από «εθνικόφρονες» φασίστες της περιοχής της κι αποτυπώνει τα γεγονότα σε μια δυνατή, συγκλονιστική μαρτυρία (που είναι η μάνα σου μωρή). Για το πρώτο βιβλίο (η οδύσσεια ενός αμετανόητου κομμουνιστή) μπορείτε να ανατρέξετε σε κάποιες πρόσφατες αναρτήσεις του μπλοκ, όπου γίνεται σχετική αναφορά.
Εξίσου δυνατές και συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες που περιγράφουν τις διώξεις, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και τις εξορίες που υπέστησαν οι λαϊκοί αγωνιστές. Μνημονεύω ειδικά το εικαστικά άρτιο λεύκωμα του γιώργου φαρσακίδη για τη μακρόνησο, που εκδόθηκε επί διακυβέρνησης του πρώτου παπανδρέου, για να υπενθυμίσει τι είναι η φρίκη του φασισμού και να αποδειχτεί μια προφητική προειδοποίηση λίγα χρόνια αργότερα.

Πολύ ενδιαφέροντα είναι και τα ‘απομνημονεύματα’ κάποιων ηγετικών στελεχών της εποχής εκείνης. Οι δυσεύρετες αναμνήσεις του γιάννη ιωαννίδη και οι συνομιλίες του –λίγο πριν το θάνατό του- με τον αλέκο παπαναγιώτου, που κυκλοφόρησαν από το θεμέλιο. Οι σημειώσεις του βοντίτσιου-γούσια –που αν δεν κάνω λάθος επιχείρησε στα στερνά να συνδεθεί με τον μ-λ χώρο- για την ήττα του κκε και της ελληνικής αριστεράς. Και οι τέσσερις τόμοι με τα «απομνημονεύματα» του βλαντά, που παρά τα λανθασμένα του συμπεράσματα και το μηδενισμό που τα διακρίνει (πχ όλα τα ηγετικά στελέχη ήταν ανίκανα κι ανεπαρκή, η ρίζα του κακού βρισκόταν στο μαρξισμό-λενινισμό και το συγκεντρωτισμό, κτλ) έχει απολαυστική γραφή και τον πιο διεισδυτικό πολιτικό λόγο.

Στο πεδίο της λογοτεχνίας, πέρα από τις κλασικές παιδικές επιλογές, όπως ο μεγάλος περίπατος του πέτρου (της άλκης ζέη) και ‘οι νικητές’ της ζωρζ σαρρή, αξίζει να διαβάσει κανείς το δρομάκο με την πιπεριά του δημήτρη ραβάνη ρεντή, που καταφέρνει να κλείσει στις σελίδες του αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες και καταστάσεις της εποχής, δοσμένες με πολύ ωραίο τρόπο.
Στην ίδια κατηγορία κι ο καπνισμένος ουρανός του κώστα κοτζιά, που διηγείται με μυθιστορηματικό τρόπο την θρυλική ιστορία του κάστρου του υμηττού και των υπερασπιστών του, αλλά και τις βαθιές αλλαγές που έβαλαν τη σφραγίδα τους στην ελληνική κοινωνία εκείνων των χρόνων –θυμίζοντας σε κάποια σημεία τη δική μας εποχή.
Πολλοί συνιστούν την τριλογία του τσίρκα ‘ακυβέρνητες πολιτείες’ που συνδέεται με το εαμικό κίνημα της μέσης ανατολής. Προσωπικά όμως προτιμώ από τον ίδιο συγγραφέα την χαμένη άνοιξη, η οποία αναφέρεται σε άλλο ιστορικό πλαίσιο (τη δεκαετία του 60’) και θα ήταν το πρώτο μέρος μιας άλλης τριλογίας που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.

Στο πεδίο των βιογραφιών, η πιο γνωστή και διαφημισμένη είναι ασφαλώς το βιβλίο ‘άρης ο αρχηγός των ατάκτων’, μια αγιογραφία κατ’ ουσίαν του διονύση χαριτόπουλου, γραμμένη κατά τρόπο που να αποθεώνει το βελουχιώτη και να τον παρουσιάζει ως τον αποκλειστικό οργανωτή του αντάρτικου των βουνών, ενάντια στις επιφυλάξεις και την αρτηριοσκλήρωση της ηγεσίας, που καθίσταται αυτομάτως αντιπαθής στα μάτια του ανυποψίαστου αναγνώστη. Την πρώτη φορά έβγαλα επτακόσιες σελίδες σε λίγες μέρες, όταν όμως το ξανάπιασα μετά από κάποια χρόνια μου φάνηκε ανιαρό και δεν μπόρεσα να το τελειώσω. Συνίσταται για πρωτάρηδες και μικρότερες ηλικίες, κατά προτίμηση μετά συζητήσεως με κάποιον πιο έμπειρο σ/φο, για να ανασκευάσει τους εύκολους αντι-κουκουέ μύθους, που επιχειρούν να αντιπαραθέσουν τον άρη στο κόμμα του.

Πολλά ιστορικά στοιχεία περιέχει και η δίτομη βιογραφία του φλωράκη από το δημοσιογράφο χρήστο θεοχαράτο. Καθώς η ζωή του χαρίλαου είναι ταυτισμένη με το κόμμα, τους αγώνες του και τα πιο σημαντικά γεγονότα του περασμένου αιώνα, η εξιστόρηση της ζωής του αντικειμενικά μπλέκει με τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ελληνικής ιστορίας των ίδιων χρόνων και ρίχνει φως σε πτυχές δύσκολων θεμάτων –πχ της μεταπολίτευσης, που περιγράφονται στο δεύτερο τόμο. Σε πιο ανάλαφρο στιλ –και με πολύ λιγότερες σελίδες- κινείται η βιογραφία του χαρίλαου από την άννα παναγιωταρέα (μπρρρ) βασισμένη στις μεταξύ τους μαγνητοφωνημένες συζητήσεις, που ωστόσο σταματά πριν τα κρίσιμα γεγονότα της περιόδου 89-91’ και μας έχει αφήσει με την όρεξη για την κυκλοφορία του δεύτερου μέρους.

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και δύο μυθιστορήματα, που μόνο τέτοια δεν είναι. Η «εντολή» της διδώς σωτηρίου, που διηγείται την ιστορία του νίκου μπελογιάννη, από τη στιγμή του ερχομού του στην ελλάδα ως επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του κκε, μέχρι την καταδίκη του σε θάνατο και την εκτέλεσή του μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του. Και «ο αλύγιστος» του κώστα κοτζιά, που δίνει με μοναδικό τρόπο την ιστορία του νίκου πλουμπίδη και το εσωτερικό του δράμα, καθώς προσπαθούσε να νικήσει την αρρώστια και τον εχθρό του στο δικαστήριο, μένοντας πιστός στο κόμμα του, με τη βεβαιότητα πως σύντομα θα δει την αλήθεια και θα τον αποκαταστήσει –όπως και έγινε.
Επιβάλλεται να τα διαβάσει κάθε σφος, αλλά συνίστανται και για νέους πιονέρους, που βρίσκονται στα πρώτα τους βήματα κι αναζητούν ερείσματα να τους ατσαλώσουν.

Για την περίοδο του εμφυλίου απαραίτητο ανάγνωσμα είναι η τρίχρονη εποποιία του δσε και η δίτομη ιστορία του εμφυλίου από τον ιστορικό γιώργο μαργαρίτη. Για την περίοδο πριν την αντίσταση, το πιο γνωστό βιβλίο είναι του σπύρου λιναρδάτου, «πώς φτάσαμε στην 4η αυγούστου». Ενδιαφέρουσα είναι κι η συμβολή του αναστάση γκίκα για την περίοδο του μεσοπολέμου («ρήξη κι ενσωμάτωση») –ένας ακόμα αξιόλογος ιστορικός της νέας γενιάς- που εμβαθύνει ειδικά στην ιστορία του εργατικού κινήματος της καβάλας –όπου αναδείχτηκε δήμαρχος κι ο παρτσαλίδης- και της θρυλικής κοκκινιάς.
Πολύτιμο βοήθημα για όλη αυτή την περίοδο είναι φυσικά ο πρώτος τόμος του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος, που αφορά την περίοδο 1918-49, και το βιβλίο του μαυρίκου για την αντιπαράθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα της ίδιας εποχής. Πολύ συγκινητικές είναι και οι αναμνήσεις της αύρας παρτσαλίδου από τη δράση της οκνε στο μεσοπόλεμο, που κάνουν τον αναγνώστη να χαμογελάσει σε πολλά σημεία και να τελειώσει το βιβλιαράκι το πολύ σε μια μέρα.

Τελευταίο μπαίνει το ‘μαζοχιστικό’ υποκεφάλαιο με την αντικομμουνιστική σκοπιά. Ξεπερνώντας τις σκληροπυρηνικές (χαρντ κορ) προτάσεις, όπως το βιβλίο ‘φωτιά και τσεκούρι’ του αβέρωφ, και άλλα παρόμοια αναγνώσματα, θα εστίαζα στην ελένη του γκατζογιάννη, που έγινε και ταινία και το κιβώτιο του αλεξάνδρου, που ήταν ‘χτύπημα εξ οικείων’ θεωρώντας χαμένη, μάταια υπόθεση όλο τον αγώνα που δώσαμε εκείνα τα χρόνια…

Εξυπακούεται πως το πιο χρήσιμο εργαλείο για όσους έχουν όρεξη και μεράκι είναι οι βιβλιογραφίες των ιστορικών ερευνών, που μας οδηγούν σε καινούριες παραπομπές κι υλικό.

Τελικά μόνο σύντομος δεν αποδείχτηκε ο κατάλογος, οπότε θα χρειαστεί να γίνει (σε βάθος χρόνου) και δεύτερη ανάρτηση, για να καλυφθούν κι οι ιστορικές περίοδοι που άφησα χωρίς αναφορά. Η κε του μπλοκ θα φροντίσει να βάλει εντός της ημέρας στο κείμενο κατατοπιστικούς ηλεκτρονικούς συνδέσμους με τις σχετικές παραπομπές, ενώ εσείς μπορείτε να εμπλουτίζετε τον κατάλογο με δικές σας βιβλιο-προτάσεις.

32 σχόλια:

zhukov είπε...

Εγώ συμπληρωματικά θα πρότεινα τον β' τόμο του Γούσια για τις αιτίες της ήττας της διάσπασης του ΚΚΕ και της ελληνικής αριστεράς...
Όχι γιατί έχει σε όλα δίκιο από αυτά που λέει (σε πολλά σημεία έχει βέβαια) αλλά γιατί δείχνει το αλληλοφάγωμα σημαντικών στελεχών του Κόμματος μετά τη στρατιωτική ήττα του εμφυλίου...
Γενικά δίνει πόνο...
Σε συνδυασμό με την ανάγνωση του β' δοκιμίου του ΚΚΕ νομίζω ότι διαμορφώνει κανείς μία πρώτη κριτική άποψη για εκείνη την περίοδο...
Όσοι είναι από Πελοπόννησο πολύ καλό είναι του Αρίστου Καμαρινού ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Πελοπόννησο...
Του Μαργαρίτη το δίτομο όταν μαζέψω λεφτά θα είναι το πρώτο που θα πάρω...
Ως αρχάριος το 98 είχα διαβάσει του Μπαρτζιώτα την αδούλωτη Αθήνα...
Στο λέω γιατί ξαδερφάκι μου συριζαίος οργανωμένος, πρώτο βιβλίο για ιστορία ήθελε να διαβάσει τον αρχηγό των ατάκτων...Πριν είχε διαβάσει Μπογιόπουλο...
Για να καταλάβουμε λίγο πώς η ομάδα του οπορτουνισμού αναδεικνύει βιβλία και γεννάει Κοέλιο της αριστεράς, χωρίς να το επιδιώκουν πολλοί συγγραφείς τους...
τα αποτελέσματα είναι να πας να μιλήσεις για ιστορία και να απαντάς σε κάθε ετεροχρονισμό πίνοντας τσίπουρα χαλαρά, για μια εποχή που πέφτανε σφαίρες...
Σόρι αν κούρασα αλλά με άγγιξες ρε φίλε με το θέμα...

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Για την Αντίσταση 40-49:
Ντίνος Ροζάκης-Σαραντάχρονη Πορεία
Τάσος Κατσαρός-Μια απόφαση, μάχομαι μέχρι το τέλος
Για την Κινέζικη επανάσταση:
Ροζέ Γκαροντύ-Το κινέζικο πρόβλημα
Ενβέρ Χότζα-Σκέψεις για την Κίνα
Για την Αλγερινή Αντίσταση:
Δημήτρης Λιβιεράτος-Το αόρατο εργοστάσιο της επανάστασης
Για την Χούντα:
Τάσος Δαρβέρης-Μια ιστορία της νύχτας
Γιάννης Κάτρης-Η γέννηση του νεοφασιμού στην Ελλάδα
Για την Παλαιστίνη:
Ραϊντ Σαμπάχ-Ο θάνατος είναι δώρο
Για ΕΣΣΔ:
Στάλιν-Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού

Stickie

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Zhukov, δεν κούρασες κανένα, αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός της ανάρτησης. Για κάποια πιο παλιά ακριβά βιβλία, η δική μου γνώμη είναι πρώτα να τα δανειζόμαστε για να δούμε αν αξίζει όντως η αγορά κι ύστερα να προβαίνουμε σε αυτήν. Εκτός κι αν με το πρώτο, χάνουμε το κίνητρο για το δεύτερο βήμα.

Νίκο ευχαριστώ για τις διορθώσεις και τις λογοτεχνικές προσθήκες. Η λίστα είναι σκόπιμα ελλιπής, για να τη συμπληρώσει ο λαός. Και έχει το νόημα να γίνουν προτάσεις με τα βιβλία που έχει αγαπήσει ο καθένας μας και πιστεύει ότι αξίζει να τα διαβάσουν κι άλλοι. Για αυτό δεν ήθελα να φτιάξω έναν εξαντλητικό κατάλογο.

Stickie ενδιαφέρουσες προτάσεις, αλλά κάποιες από τις θεματικές και τις περιόδους που βάζεις είναι στο πρόγραμμα για επόμενες αναρτήσεις.

Ανώνυμος είπε...

Kαλησπέρα. Πολύ καλή ιδέα για πόστ.Μερικές παρατηρήσεις:

Κατ αρχάς, δε θα πρότινα επ ουδενί σε κανέναν να διαβάσει το λιβελογράφημα του Ραφαϊλίδη. Αν και με είχε στιγματίσει όταν το είχα πρωτοδιαβάσει στο Λυκειο, έχωντας μια άλλη επαφή με την Ιστορία σήμερα, καταλαβαίνω οτι μιλάμε για μεγάλη πατάτα.


Τώρα, μερικές προτάσεις.

Α. Τα τρία τεύχη της έκδοσης του ΚΣ για τον σοσιαλισμό. Πολύ καλό και για κόσμο που τώρα μπαίνει στην διαδικασία να μάθει κάποια πράγματα. Αν και για να μαι ειλικρινής, το δεύτερο, που το πρόσμενα όσο κανένα άλλο, με απογοητευσε γιατί ήθελα πιο πολλά συγκεκριμένα παραδείγματα για τον τρόπο άσκησης του εργατικού ελέγχου, όπως και έναν κριτικό απολογισμό. Παρόλα αυτά είναι πολύ δυνατές μπροσούρες όλες τους.


Β. Τις αποφάσεις του 18ου συνεδρίου για το σοσιαλισμό. Κατα τη γνώμη μου η πιο σοβαρή τοποθέτηση για το τι έγινε στην ΕΣΣΔ και έγινε ότι έγινε. Το ξαναδιάβασα το καλοκαίρι. Ευελπιστώ ότι σε κάποια φάση θα βγεί και μια πιο ενδελεχής έκδοση για το ζήτημα, που θα προωθηθεί όσο της αναλογεί. Καιρός είναι.


Γ. Ρήξη και Ενσωμάτωση του Αναστάση Γκίκα. Πολύ δυνατή μελέτη, μπορεί να βοηθήσει και τον αγωνιστή να καταλάβει κάποια πράγματα για τον τρόπο δουλειάς στο σήμερα.


Δ. Μπρέχτ- Για τον Ρεαλισμό. Για να μην μας πούν και βλάχ'ς...

Ε. Γκόρκι - Μάνα. Ε...

Στ. Ναζισμός και Εργατική Τάξη του Sergio Bologna. Αν ξεπεράσει κανείς την εισαγωγή που είναι ότι να ναι (antifa scripta εκδόσεις γαρ!), το βιβλίο μιλάει πολύ καλά, και με πολυ καλή βιβλιογραφία, για τις μάχες του ΚΚΓ ενάντια στον αναδυώμενο ναζισμό στη Γερμανία του Μεσοπολέμου.


metalorixos

Dreaming Neon Red είπε...

Το πιο εμετικά αντικομμουνιστικό βιβλίο που διάβασα ποτέ είναι το "Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος"
του Δημήτρη Φύσσα. Ανήκει στην κατηγορίας της εναλλακτικής ιστορίας(τι θα γινόταν αν...;) και περιγράφει μια Ελλάδα την οποία απελεύθερώσαν οι Σοβιετικοί κι έτσι πέρασε στο Ανατολικό Μπλοκ. Η αηδία ξεχειλίζει απ τις πρώτες σελίδες που αναφέρεται σε ένα φεστιβάλ της ΚΝΕ και μιλάει απαξιωτικά για τον Φλωράκη και τον Ρίτσο με αλλαγμένα ονόματα βέβαια,όπως και αργότερα αναφέρεται σε τωρινά στελέχη του Κόμματος με αλλαγμένα τα ονόματα. Το πιο εμετικό όμως είναι ότι εξιστορεί ένα Πολυτεχνείο απ την ανάποδη, που οι "δημοκράτες" το καταλαμβάνουν,κι οι κομμουνιστές στέλνουν τα τεθωρακισμένα!!! Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ιερόσυλος Φύσσας χρησιμοποιεί πραγματικές ανακοινώσεις απ το Πολυτεχνείο,κατάλληλα πειραγμένες για την ιστορία του... Μείνετε μακριά,εγώ σας προειδοποίησα!!!

Ευμένης είπε...

Θέλοντας να συμβάλω στην προσπάθεια σου να προτείνω και εγώ δύο βιβλία.Συμφωνώντας ότι το βιβλίο έχει "ερωτική" σχέση με τον αναγνώστη άρα μπαίνει θέμα γούστου. το βασικό ζήτημα όμως είναι τι ψάχνει να βρεί ο αναγνώστης από το πόνημα που έχει στα χέρια του. Τιμώντας τα γενέθλια του πρωτοκαπετάνιου θα προτείνω το έργο του Πάνου Λαγδα "Άρης ο πρώτος του αγώνα" γιατί οι λεπτομέρειες που παραθέτει βοηθούν τον αναγνώστη να καταλάβει την προσωπικότητα του Άρη απο τα πρώτα του βήματα στο κομμουνιστικό κίνημα. Επίσης το βιβλίο του Γρηγόρη Φαράκου "Άρης Βελουχιώτης το χαμένο αρχείο - άγνωστα κείμενα". Εκεί βρίσκεις αυτά που πίστευε και έλεγε ο Άρης και όχι οι "φίλοι" του και οι διάφοροι καλοθελητές. ΥΓ τα σχόλια του Φαράκου πάνε εκεί που πρέπει στα σκουπίδια.

Ανώνυμος είπε...

- Λουντέμης. Όλα του. Ειδικά όμως το «Συννεφιάζει» επίκαιρο με όλα τα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας.
- Δ. Χατζής με το βαθύ ανθρωπισμό και τη μοναδική ευαισθησία. Όπως μου είπε ένας παλιός κομμουνιστής «Αν ο ανθρωπισμός είναι ταυτόσημος του κομμουνισμού τότε ο Χατζής είναι και άνθρωπος και κομμουνιστής». Τεχνίτης του λόγου μοναδικός.
- «Μακρόνησος» Γιώργου Φαρσακίδη. Εικαστική αναπαράσταση της κόλασης της Μακρονήσου. Ένα ιστορικό ντοκουμέντο σε καλλιτεχνική έκφραση που σε κάθε σελίδα του θα σταθούμε να κοιτάξουμε, να διαβάσουμε, να σκεφτούμε.
- Ο τόμος με τα υλικά του Επιστημονικού συνεδρίου του ΚΚΕ για τον Βάρναλη. Ενας τόμος καλαίσθητος, χαρτόδετος και φτηνός για την ποιότητα του βιβλίου και τα δεδομένα της αγοράς. Δεκαεφτά ευρώ (με την έκπτωση που κάνουν τα βιβλιοπωλεία περίπου 15 ευρώ). Θίγονται πολλά καινούρια θέματα, με υψηλό επίπεδο διαπραγμάτευσης.
- «Το φονικό μοιραίο βόλι» (επιμέλεια Ν. Σαραντακου). Διηγήματα του αρχισυντάκτη του «Ριζοσπάστη» του Θ. Λασκαρίδη. Τα περισσότερα δημοσιεύτηκαν στον Ρ από τον Απρίλη του 1920 έως τον Ιούλη του 1921. Ο Ν.Σ. τα διακρίνει σε Πολεμικά, Ταξικά και Κοινωνικά. Είναι από τα πρώτες σοσιαλιστικές ματιές στον πόλεμο και περιγράφει μια τάξη που αρχίζει σιγά σιγά να αποκτά συνείδηση του ρόλου και του προορισμού της
herko

Ανώνυμος είπε...

Προτείνω για θέμα πολιτικό/κινηματικό βιβλίο με βάση το ζώδιο. Ας λειτουργήσει ως βάση αυτο:
http://joytv.gr/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF-%CE%BC%CE%B5-%CE%B2/

mariori

Ανώνυμος είπε...

"Οι Έλληνες στην διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ", του Γκίκα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο με μεγάλη για τα δεδομένα του θέματος βιβλιογραφία και πολλές προφορικές αλλά και γραπτές μαρτυρίες.

Μια εικόνα από ΕΣΣΔ φέρνει και ο Μπάμπης Ιωάννου στο βιβλίο "ΕΣΣΔ, με το χέρι στην καρδιά". Ευκολοδιάβαστο και ευχάριστο βιβλίο χωρίς λογοτεχνικές αξιώσεις.

Τέλος θα πρότεινα και το δίτομο του Τ. Λουγγή "Επισκόπηση της Βυζαντινής Ιστορίας". Ένα έργο που αξίζει της προσοχής για την μεθοδολογική του προσέγγιση και την αναφορά σε μια ιστορική περίοδο του τόπου που συνήθως αμελούμε.

Προσωπικά έχω πολύ περιορισμένες ιστορικές γνώσεις για τον Ισπανικό Εμφύλιο και θα ήθελα να δω κάποιο αξιόπιστο βιβλίο για το θέμα. Αν κάποιος έχει κάτι υπόψιν θα το εκτιμούσα.

ΚΔ

Ανώνυμος είπε...

Ενα σημαντικο ιστορικο ντοκουμεντο ειναι το βιβλιο
του Κωστα Μποση,Αη Στρατης,η μαχη της πεινας των πολιτικων εξοριστων 1941.
Πρωτοεκδοθηκε το 1947.
Επισης οι Αναμνησεις απο την αντισταση στον εμφυλιο και την πρσφυγια του Βαγγελη Παπαδακη η
Καπεταν Τασος Λευτεριας, εχει πολλα ιστορικα στοιχεια για ΔΣΕ και τασκενδη αλλα και καποια προσωπικη πικρια του συγγραφεα που θεωρει οτι παραγκονιστηκε.
Τελος πολυ καλο ειναι και Τα τετρδια φυλακης τουΛαζαρου Σπυροπουλου που πραγματικα δεν εμεινε και φυλακη που να μην πηγε!

adrastia

κ.κ.ε. είπε...

Και αυτό δεν πρέπει να λείπει όσον αφορά το θεμα αντισταση

http://www.biblionet.gr/book/94974/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D,_%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%91./%CE%A4%CE%B1_%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1_%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%B1

3η Κομμουνιστική Διεθνής είπε...


Εγω προτείνω ΕΝΑ μόνο βιβλίο, αυτό!
http://www.sep.gr/cms/site/booksview.php?read=885&view1=26&view2=81&psearch=%CE%94.%20%CE%A3%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B7

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται η αριστερίστικη στροφή του ΚΚΕ μέχρι το 1934 και οι συνέπειες της. Αναδείχνεται ο χαρακτήρας του αριστερού οπορτουνισμού και οι καταστροφικές του συνεπειες στο Κίνημα και στο Κόμμα. Απαραίτητο βιβλίο για το σήμερα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αν μείνει κανείς βέβαια μόνο σε αυτό jakob, πιθανότατα θα σχηματίσει την χειρότερη άποψη για τον ζαχαριάδη. Έτσι δεν είναι;

Las Ketchup είπε...

Υπόψιν το βιβλίο που προτείνει ο jakob το πήρα από σύγχρονη εποχή 3 ευρώ και 2 ευρώ τον αλύγιστο. Για όσους ενδιαφέρονται. Επίσης αν θυμάμαι καλά στις θέσεις έλεγε ότι το δοκίμιο α τόμος θα επανεκδοθεί υποθέτω με αλλαγές. Οπότε καλό είναι να τον διαβάσει τώρα κάποιος για να κάνει και τις συγκρίσεις μετά.

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι κακό το βιβλίο του Σάρλη. Αλλά περισσότερο ως ντοκουμέντο της αντίληψης στο κ. κίνημα της εποχής του είναι χρήσιμο, συν τα ιστορικά στοιχεία που παρουσιάζει. Ακόμα κι αν ξεπεράσουμε τον "αντιζαχαριαδισμό" του, δεν μπορεί παρά να είσαι τυφλός όταν δεν βλέπεις ότι ο ΔΣ. δεν καταλήγει - η "δεν καταλήγει" - σε συμπεράσματα σχετικά με τις παλλινωδίες, τα πισωγυρίσματα και τελικά το ξεπούλημα των αστών ακριβώς στο μοναρχοφασισμό με το Μεταξά.
Για τους ίδιους λόγους είναι χρήσιμο και το "Η κρίση της Κομ. Διεθνούς" του Φ. Κλαουντίν - δεν έχω πρόχειρο τον τίτλο, νομίζω είναι αυτός και το βιβλίο είναι δίτομο - που παραθέτει συγκεντρωμένο όγκο πρωτογενούς υλικού. Τα συμπεράσματά του βέβαια είναι από τα πριν έτοιμα "ο κακός Στάλιν κι οι κακοί Ρώσοι" για να καταλήξουν σε μια "αριστερή" εκδοχή του ευρωκομμουνισμού (του τύπου να μην τα βρίσκουμε με τους δεξιούς αλλά με τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες κλπ.). Χρήσιμο πάντως: που αλλού θα μάθεις για την παρέμβαση του Ταν Μαλάκα (όνομα και όχι ουσιαστικό) στο συνέδριο της Κομιντέρν σχετικά με την ανάγκη κοινής δράσης του ΚΚΙνδονησίας με την ισλαμική Σαέμπ Ερεκάτ - την οργάνωση που 40 χρόνια αργότερα παρείχε στο Σουχάρτο τα μαχαίρια για το μακέλεμα των κομμουνιστών της ινδονησίας..

Η πλάκα με όλους αυτούς είναι πως ενώ βλέπουν , και καταγράφουν, τα ξεπουλήματα των σοσιαλδημοκρατών (αριστερών και δεξιών) η κριτική τους στην Διεθνή ήταν και είναι ότι δεν είχε μια πιο "ευέλικτη" πολιτική απέναντί τους: με δυο λόγια ότι επέμεναν να είναι κομμουνιστές κι όχι σοσιαλδημοκρατες- "σεχταριστές" που λένε.. - , διότι αν ήταν σοσιαλδημοκράτες (ακόμα κι αν τους έλεγαν "κομμουνιστές") θα κατάφερναν προφανώς να μην προδώσουν οι σοσιαλδημοκράτες - κι αυτό γιατί θα το είχαν κάνει οι ίδιοι ήδη..
Οφείλω να ομολογήσω βέβαια ότι αυτά τα βιβλία δεν είναι χρήσιμα για "αρχάριους". Όπως είπε κι ένας γνωστός μου , επί δεκαετίες στέλεχος του (εσωτ.) , "δεν αξίζουν μία όσοι διάβασαν κομμουνισμό χωρίς να διαβάσουν Λένιν".
Λένιν με μια λέξη. Και ανεξάρτητα τί στάση κρατά ο ένας ή ο άλλος, οι συλλογές της ΣΕ από κείμενά του "Για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση" και "Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση" είναι εξαιρετικές , συγκεντρώνουν τη λενινιστική σκέψη για τα δυο αυτά ζητήματα την κατανομούν με χρονολογική σειρά και βοηθούν στη μελέτη και την εμπέδωση.
Αμέσως μετά θα πρότεινα τα "Πολιτικά Κείμενα" του Γκεβάρα , έτσι για να σπάει η χαζοαντίληψη ότι ο Τσε ήταν ένας..ξερωγω χίπης.

Αν βρείτε το "Για την αισθητική στη λογοτεχνία" των Έρενμπουργκ, Ισακόφσκι , Χικμέτ γραπώστε το.

Μπαρμπύς επίσης, όπου και ό,τι βρείτε ειδικά το "Ιησούς Χριστός" (πάλι δεν έχω πρόχειρο τον τίτλο...) είναι αποκάλυψη. Ο μπαρμπα γιάννης ο σκαρίμπας είναι πάντα ωραίος, λίγο τσαπατσούλης και απόλυτος στα ιστορικά - αν και τελικά προσωπικά πιστεύω πως έχει δίκιο στα συμπεράσματά του για το '21, περισσότερο από ένστικτο παρά από επιστημονικότητα.
Το "Εκκρεμές του Φουκώ" του Έκο, στέλνει τον Νταν Μπράουν εκεί που ανήκει ( στην Espresso δηλαδή και το TV Zapping) , ενώ καταπληχτικά είναι τα έργα των Wu Ming (πρώην Luther Blisset) που κυκλοφορούνε, ανεξάρτητα τί δηλώνουνε πολιτικά οι τύποι (αναρχικοί).

(συνεχίζεται..)

Ρέκτης του ακραίου death metal

Ανώνυμος είπε...

(..συνέχεια)

Ψάχ'τε τέλος, οι πολύ μερακλήδες ένα βιβλιαράκι "Για το φαινόμενο των ultras στην Ιταλία" που καταγράφει όμορφα το (..εμ) φαινόμενο των συνδεσμίτικων κινημάτων στη γείτονα χώρα, αναφέρεται και στα αντίστοιχα φαινόμενα σε άλλες χώρες, και βοηθάει πιστεύω να περιορίζεται η παπαρολογία και οι πρόχειροι - έως άσχετοι και ύποπτα παραπλανητικοί - συσχετισμοί με το τί συνέβη και συμβαίνει στο Ελλάντα.

Γενικά συμφωνώ με όλα όσα προτείνονται πιο πάνω - τα βιβλία είναι πάντα χρήσιμα. Απλά θέλει γνώσεις ευρύτερες και εργαλεία επιστημονικά, ναι, στο μαρξισμό αναφέρομαι, για να κρατά κανείς μια κριτική στάση - και να μην παρασύρεται από κάθε είδους λαοπλάνους και μάστορες των λέξεων που φτιάχνουν λογοτεχνία εκεί που θελουν-να-μας-κάνουν-να-πιστέψουμε-ότι κάνουν πολιτική/ιστορία.

Ρέκτης του ακραίου death metal.

ΥΓ. Α, ναι. Και σ'ότι έχει να κάνει με comics, ζηλέυω όποιον δεν μπήκε στον κόσμο του Κόρτο Μαλτέζε ακόμα, τον περιμένει μια σπουδαία αποκάλυψη..

ΥΓ2. Παιδιά, συμπαθής ο Πάρνης (η παρέα του πάλι όχι..) αλλά πολιτικά τείνει προς το άμπαλος. Εγκληματίες οι "σταλινικοί", έφαγαν το "Νίκο μας".. Τί να του πεις τώρα, για 20α συνέδρια κι ιστορίες ...

ΥΓ3. Κι όσα μετέφρασε ο Σαραντάκος στη ΣΕ είναι καλά (..και όποιοι άλλοι μετέφρασαν, έτσι;) Οι Αμερικάνοι είχαν πολύ δυνατά μυαλά στο κίνημα εκείνα τα χρόνια..

3η Κομμουνιστική Διεθνής είπε...

Δεν νομίζω Σφυροδρέπανε,δεν εστιάζει τόσο στο Ζαχαριάδη, αλλά στις διεργασίες μέσα στο Κίνημα.

Επίσης θα πρότεινα και τον "Αριστεριμό" του Λενιν.
Καθως και τον Γ τόμο του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, για όσους εχουν χρόνο.

Στον φιλο Ρεκτη, θα πω ότι το Βιβλιο του Δ. Σάρλη ειναι αρκετά επίκαιρο. Δεν κανει κριτικη στην αστικη πολιτική, αλλά στην πολιτική του ΚΚΕ κυριως και αυτό ενδιαφέρει τους Κομμουνιστες σήμερα που το Κομμουνιστικό Κίνημα βρίσκεται σε μια περίοδο που χρειάζεται να θυμηθεί τις στιγμές που καθόρισαν την πορεία του ιστορικά, ώστε να αποφυγει λαθεμενες πολιτικές.
Για την "σοσιαλιστική οικοδόμηση" του Λενιν, θα συμφωνησω, όπως και για το "Αντιντυρινγκ" του Ενγελς.
χαιρετώ.

Ανώνυμος είπε...

Μια διόρθωση κατ'αρχήν: εκεί που λέω "κατανομούν" τη λενινιστική σκέψη κλπ. (οι συλλογές της ΣΕ με κείμενα του Λένιν) είναι, προφανώς, "κατανέμουν".
Τώρα, για τον Σάρλη που "δεν κανει κριτικη στην αστικη πολιτική, αλλά στην πολιτική του ΚΚΕ κυριως και αυτό ενδιαφέρει τους Κομμουνιστες σήμερα" κλπ. έτσι είναι, κι αυτό χρειάζεται σήμερα το κομ. κίνημα. Λέω όμως , είπα πιο πάνω τη γνώμη μου, ότι δεν πρόκειται για βιβλίο που "λύνει ζητήματα". Είναι εγκλωβισμένο σε μια ταχτική καταδικασμένη στην καλύτερη να είναι αδικαίωτη, στη χειρότερη να γίνεται ουρά της αστικής τάξης. Γι'αυτό λέω, δεν βγάζει τα συμπεράσματα που πρέπει - που θα μπορούσε δηλαδή - σχετικά με το τί είναι η α.τ. εν τέλει, και τα κόμματά της..

Ρέκτης του ακραίου death metal.

Αναυδος είπε...

Ολιγον σχετικο με το βιβλιο

Υπαρχει μια εφημεριδα που αυτοδιαφημιζεται σαν αυτοδιαχειριζομενη, αποτελει τη ναυαρχιδα του συριζα στις μεσημεριανες ενώ πολλα στελεχη του εχουν διεθυντικες θεσεις (τριμης, ψαρα κλπ) προκειται για τηυν εφημεριδα των συντακτων που προβαλει καθετι το εναλλακτικο και αντικομμουνιστικο κρατωντας ψηλα το σκηπτρο της ελευθεροτυπιας

Σε αυτή την εναλλακτικη εφημεριδα κάθε σαββατο υπαρχει απαραιτητως μια σελιδα αφιερωμενη στον απλο και ανοθευτο ρατσισμο με την υπογραφη ενός συγγραφεα που ονομαζεται γιαννης ξανθουλης
η επιφυλλιδα του κυριου αυτου δεν εχει τιποτε να ζηλεψει από τις αντιστοιχες της χρυσης αυγης

http://www.efsyn.gr/?cat=26541

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Και αυτό για το κίνημα των οικοδόμων είναι καλό:
http://erodotos.wordpress.com/2013/01/21/istoria-oikodomon-biblio/
http://e-oikodomos.blogspot.gr/2013/01/23_26.html#more

Ανώνυμος είπε...

Σχετικό ή άσχετο, αλλά τα περισσότερα που προτάθηκαν βρίσκονται πια σε παλαιοβιβλιοπωλεία στο Μοναστηράκι. Κυριακή έρχεται και ως γνωστόν η "Κυριακή Αργία" στο Μοναστηράκι δεν ισχύει.Μπορεί κανείς να υποδείξει ποια και πού είναι αυτα;


μ.

Ανώνυμος είπε...

Ρε Κάπταιν, έχω μια απορία.

Γιατί αφήνεις ―και του λες ευχαριστώ κι από πάνω― τον Νίκο Σαραντάκο να κάνει ασύστολη διαφήμιση του πατέρα του πούχε φάει τα λυσσακά του να διαλύσει το ΚΚΕ;

(Εδώ η παραπομπή για να μην λέει κανείς πως προσβάλλω ανθρώπους που δεν μπορούν ν’ απαντήσουν:
http://www.vrahokipos.net/old/theory/sarantakosD.htm)

Εντάξει, ο Νίκος Σαραντάκος ειδικεύεται ―όπως τούχουνε γράψει σ’ άλλο ιστολόγιο― στην οικογενειακή τυμβωρυχία, εσύ όμως που δηλώνεις καθαρό πολιτικό γεωγραφικό μήκος και πλάτος, γιατί του κάνεις πλάτες στο πολύ ραφινάτο αντιΚΚΕ τρολλάρισμά του;

Με το συμπάθιο δηλαδή, αλλά ώρες-ώρες με κάνεις να αισθάνομαι πως είναι σαν να φτύνεις τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που κρατήσανε όρθιο το ΚΚΕ από το 1991 και μετά και δεν το κάνανε όπως έχουνε καταντήσει μια σειρά ευρωπαϊκά ΚΚ. Τι πολιτική στάση είναι αυτή;

Αμετανόητος

Ανώνυμος είπε...

Ο Αμετανόητος μάλλον δεν διάβασε το βιβλίο που προτείνει και μάλλον δεν ήταν μέλος του ΚΚΕ τότε.
Κατ'αρχάς, το βιβλίο τότε δεν διαφέρει σε τίποτε από τη γενικότερη συζήτηση που υπήρχε τότε.
Μάλιστα είναι πιο αριστερά από το μ.ο. της συζήτησης τότε.
Αν διαβάσει μάλιστα κανείς τα "επίμαχα" σημεία, θα δει ότι ο Σαραντάκος ήταν
-υπέρ της διατήρησης της ονομασίας του ΚΚΕ.
-υπέρ του κόμματος νέου τύπου.
-υπέρ της συνέχισης της προσπάθειας έκφρασης της εργατικής τάξης από το ΚΚΕ.
*Στο θέμα των "Ευρωπαϊκών κοινοτήτων" θα του έδινα λάθος, αλλά τότε αυτή ήταν η κομματική γραμμή, η οποία επικυρώθηκε από το 13ο συνέδριο.
*Επίσης, στο θέμα του ΣΥΝ θα του έδινα λάθος, κυρίως γιατί η κατάσταση στο κόμμα δεν "σήκωνε" μέτωπα με την ΕΑΡ (αν άλλαζε με βάση όσα έλεγε-βλ.παρακάτω- μπορεί και να το συζήταγα), αλλά επαναλαμβάνω λίγα ήταν ξεκάθαρα στο μέσο μέλος στην αρχή του 1991 (το βιβλίο βγήκε πριν το 13ο-Φλεβάρης 1991).
*Πολλά από όσα λέει ταλαιπωρούν ακόμα και το ΚΚΕ και όλα τα ΚΚ στον κόσμο, και έχουν αναφερθεί έκτοτε σε πολλά κομματικά ντοκουμέντα.Ενδεικτικά λέει ότι η σημερινή κοινωνία χρειάζεται:
"Ένα κόμμα νέου τύπου, με τη σημερινή σημασία του όρου. Χωρίς επαγγελματικά στελέχη, αλλά με ειδικούς «τεχνικούς» υπαλλήλους, αφοσιωμένους κομμουνιστές φυσικά, που θα κρατούν τον κομματικό μηχανισμό σε λειτουργία, χωρίς ν' αποτελούν την καθοδήγηση, (που δεν πρέπει νάναι αποκομμένη από τη ζωή και την κοινωνία). Με ευέλικτη και αποτελεσματική οργανωτική δομή, με την οποία θ' αξιοποιούνται όλα τα κομματικά μέλη, χωρίς να καταπονούνται σε ατέλειωτες συνεδριάσεις καθηκοντολογικού περιεχομένου, ένα κόμμα πλήρους συμμετοχής και πρωτοβουλίας των μελών του, ένα κόμμα, τέλος, που θα στηρίζει τη λειτουργία του στη δημοκρατία τη διαφάνεια και τη συνειδητή αυτοπειθαρχία."
Δεν καταλαβαίνω σε τι ενοχλεί το παραπάνω. Μήπως στο "επαγγελματικά στελέχη";
Επίσης,
" Εδώ μπαίνει όμως κι ένα θέμα ευθύνης των ίδιων των απλών κομματικών μελών, τα περισσότερα από τα οποία παρουσιάζουν αυτό το παράδοξο: Έξω, στην κοινωνία, να είναι ξύπνιοι, ευαίσθητοι και με πρωτοβουλίες άνθρωποι, οι περισσότεροι προσωπικότητες στο χώρο τους, και μέσα στα κομματικά όργανα και σώματα να είναι παθητικοί και χωρίς ίχνος πρωτοβουλίας ή αυτενέργειας. Είναι φανερό πως δεν έχουν καταλάβει το διαλεχτικό χαρακτήρα της κομματικής ιδιότητας, τις αμφίδρομες ιδιότητες της, ή για να το πω πιο απλά, δεν έχουν κατανοήσει πως το κόμμα το αποτελούν αυτά ακριβώς τα κομματικά μέλη και πως πρέπει κάθε στιγμή να υπερασπίζονται την κομματική τους ιδιότητα, απαιτώντας από την καθοδήγηση να τηρεί το καταστατικό, το πρόγραμμα και τις αποφάσεις των κομματικών σωμάτων, αλλά ταυτόχρονα αναλαμβάνοντας τις δικές τους ευθύνες και υποχρεώσεις.

Τα κομματικά μέλη, που αποσύρονται στο σπίτι τους και κάνουν απέξω σκληρή κριτική της καθοδήγησης, μου προκαλούν την ίδιαν αποστροφή όσο και οι άβουλοι και άχρωμοι χειροκροτητές της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας. Το κόμμα για να ανανεωθεί, πραγματοποιώντας την ξεχασμένη, αλλά τόσο απαραίτητη, ποιοτική στροφή, έχει ανάγκη από ζωντανά, ενεργά μέλη. Ούτε από μεμψίμοιρους κριτικούς, ούτε από άκριτους αποδέκτες της «γραμμής» που πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και πως αρκεί η επίκληση της κομματικής τους ιδιότητας, για να δικαιωθεί κάθε τους ενέργεια."(Αμετανόητε, οι δύο αυτές παραγραφοι εσένα φωτογραφίζουν)

Για να καταλάβει κανείς το κλίμα της εποχής θα πρέπει να συζητήσει και με ανθρώπους που έμειναν και με ανθρώπους που έφυγαν τότε, ακόμα και με όσου παρέμειναν στο ΣΥΝ.Θα καταλάβει τότε πως άλλοι άνθρωποι σώθηκαν την τελευταία στιγμή, άλλοι χάθηκαν την τελευταία στιγμή, άλλοι είχαν χαλάσει μετά από δεκαετίες οπορτουνισμού αλλά σώθηκαν, άλλοι είχαν χαλάσει μετά από δεκαετίες οπορτουνισμού, αλλά δεν σώθηκαν, παρά τις καλές τους προθέσεις.Παιζόταν το πράγμα μέρα τη μέρα.

α.

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρε αμετανόητε, με το συμπάθιο και από μένα, αλλά οι ευχαριστίες μου ήταν για τις διορθώσεις που έκανε και για τις λογοτεχνικές του προτάσεις. Δεν ξέρω πώς μπορεί να παρερμηνευτεί αυτό, αν κάποιος δε θέλει από μόνος του να το κάνει. Αλλά δηλ εσύ τι θα πρότεινες να του γράψω; Άσε τις διορθώσεις και τις προτάσεις εκ του πονηρού νίκο σαραντάκο, ξέρουμε καλά ποιος ήταν ο πατέρας σου και τι ρόλο έπαιζε; Και αυτό θα ήταν σεβασμός σε όσους κράτησαν το κόμμα το 91; Ενώ όταν τον ευχαριστώ, του κάνω πλάτες στο ραφινάτο τρολάρισμα;

Σε κάθε περίπτωση, επειδή το θέμα είναι άσχετο και υποθέτω πως ένας κόσμος θα ανατρέχει και αργότερα για να βλέπει τις προτάσεις που συγκεντρώσαμε εδώ, θα προτιμούσα αυτή η κουβέντα να μη γίνει εδώ. Κι αν συνεχίσει επί του προσωπικού -κι όχι επί του πολιτικού- θα τη διακόψω.

Ανώνυμος είπε...

@ α.

Ακολουθεί ό,τι σε φωτογραφίζει ως οπορτουνιστή ―για να μην γράψω καμιά πιο βαριά λέξη― από το βιβλίο του Δημήτρη Σαραντάκου (μικρή επιλογή για να μην γίνομαι ανιαρός).

"Πρώτα πρώτα δεν έγινε κοινωνικοποίηση αλλά κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής. Η διαφορά ανάμεσα σ' αυτους τους δύο όρους είναι τεράστια, γιατί στην πρώτη περίπτωση τον έλεγχο των παραγωγικών μονάδων τον ασκούν οι διάφοροι κοινωνικοί φορείς, ενώ στη δεύτερη τα διάφορα υπουργεία. Υπερτονίστηκε ακόμη η σημασία του ρόλου των παραγωγικών δυνάμεων ως κύριου μοχλού των αλλαγών και υποτιμήθηκε ο ρόλος της πάλης των τάξεων. Αυτό οδήγησε στην υποταγή των κοινωνικών σχέσεων στις παραγωγικές δυνάμεις και στη μετατροπή των ανθρώπων σε απλά «γρανάζια» των μηχανών. Έτσι στην ανάπτυξη της ΕΣΣΔ επεκράτησε ένας άκαμπτος και απάνθρωπος γραφειοκρατικός οικονομισμός. Το διακηρυγμένο αίτημα της κατάργησης της μισθωτής εργασίας ξεχάστηκε. Όχι μόνο δεν είχαμε κάποια έναρξη διαδικασιών για τη μετατροπή των εργαζομένων σε ελεύθερους συνεταιρισμένους και αυτοδιοικούμενους παραγωγούς, αλλά αντίθετα είχαμε τη γενική υπαλληλοποίηση του πληθυσμού. Δεν υπήρξε πορεία για ενοποίηση της κοινωνίας, αλλά αντίθετα βάθεμα της διαίρεσης της σε στρώματα που είχαν σε πολλά σημεία χαρακτήρα κάστας.
Ύστερα υποτιμήθηκαν ως το μηδενισμό τους από την αρχή (κι εδώ ευθύνεται και ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι), προγενέστερες κατακτήσεις του ανθρώπου, με τη δικαιολογία ότι αφορούσαν «αστικούς» θεσμούς. Η Διακήρυξη των δικαιωμάτων τον εργαζομένου και υφισταμένου εκμετάλλευση ανθρώπου, που έβγαλε το 3ο Συνέδριο των Σοβιέτ στα 1918, συγκρίνεται δικαιολογημένα με τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και τον πολίτη του 1789 και σε πολλά σημεία της είναι πιο προωθημένη από αυτήν, γιατί εισάγει καινούργιες έννοιες και αρχές, όπως η έννοια του υφιστάμενου εκμετάλλευση ανθρώπου, η έννοια των κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του ανθρώπων, η αρχή της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών κ.ά., από την άλλη μεριά όμως παραλείπει δυο πολύ σημαντικές αρχές της διακήρυξης του 1789: την αρχή του χωρισμού των εξουσιών και την αρχή της ισότητας των πολιτών απέναντι στο νόμο. Οι παραλείψεις αυτές, που πέρασαν στο 1ο, (και σ' όλα τα επόμενα), σοβιετικό σύνταγμα, είχαν ολέθριες συνέπειες, η πρώτη μεν γιατί δημιούργησε νομικό κυκεώνα στις αρμοδιότητες των σοβιέτ, με αποτέλεσμα να τις ιδιοποιηθεί σταδιακά το κόμμα, η δε δεύτερη γιατί νομιμοποίησε τις διώξεις, στην αρχή μεν των ευγενών και των κληρικών, κατόπιν των κουλάκων και στο τέλος όλων γενικά των «εχθρών του λαού». Ο όρος αυτός με την αοριστία του μπορούσε να επεκταθεί και να καλύψει οποιονδήποτε."

"Αποτελούν όλα αυτά άρνηση ή προδοσία των αρχών και των θεωριών που διατύπωσαν ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν και οι άλλοι; Δεν το δέχομαι. Πιστεύω πως αν ζούσαν σήμερα δε θα μιλούσαν πια για δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά για μια αυτοδιαχειριζόμενη, αυτοανανεούμενη και γιαυτό μια πλουραλιστική κοινωνία."

"Γιατί, να μη γελιόμαστε, το ΚΚΕ δεν είναι πια κόμμα νέου τύπου. Οταν ιδρύθηκε και για πολλές δεκαετίες, σχεδόν ως τη μεταπολίτευση του 1974, ήταν. Ως τότε, τα άλλα κόμματα ήταν ή απλοί εκλογικοί μηχανισμοί ή προσωπικές - αρχηγικές οργανώσεις. Τώρα όμως, πρώτα τα μικρά αριστερά κόμματα, κατόπιν το ΠΑΣΟΚ και τέλος η Νέα Δημοκρατία, απόχτησαν κεντρικές επιτροπές, τοπικές οργανώσεις, κομματικά μέλη, μόνιμους μηχανισμούς, συγκαλούν συνδιασκέψεις και συνέδρια και συγκροτούν μαζικές οργανώσεις στη νεολαία, τα συνδικάτα, τις γυναίκες κλπ. Αντίγραψαν δηλαδή με επιτυχία από το ΚΚΕ όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του κόμματος νέου τύπου."

Και για να ικανοποιήσω την "πονηρή" σου περιέργεια. Ναι, ήμουν τότε μέλος του ΚΚΕ, αλλά σίγουρα όχι με σένα και με τους "δικούς σου". Τα υπόλοιπα είναι "προφάσεις εν αμαρτίαις"…

Αμετανόητος

krs είπε...

Αν και λίγο αργά, θα προτείνω και εγώ ένα βιβλίο, όχι για διάβασμα, αλλά για να το αγοράσει κανείς και να το έχει συνοδεία ότι άλλου διαβάζει εκείνη την στιγμή. Ο λόγος για το "Σύντομο κοινωνικοπολιτικό λεξικό" του Γ. Κασιούρα. Έμενα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ αυτό το βιβλίο γιατί για οποιοδήποτε όρο συναντώ και δεν γνωρίζω, υπάρχει μια σύντομη περιγραφή σε αυτό το λεξικό.

Ανώνυμος είπε...

Αν και έχει περάσει καιρός απ τη δημοσίευση σου.
Για τον ισπανικό εμφύλιο
https://issuu.com/antigeitonies2/docs/_________________________-___